Moją misją jest inspirowanie do budowania lepszego życia rodzinnego.

Mam przekonanie, że odpowiedzialne rodzicielstwo opiera się przede wszystkim na solidnych fundamentach życzliwej komunikacji dorosłych, pełnej zrozumienia oraz szacunku do drugiego człowieka, gdyż dzieci bacznie się nam przyglądają i odzwierciedlają nasze zachowania. Obserwując nas, uczą się i naśladują, co sprawia, że istotne jest, aby w procesie wychowania w pierwszej kolejności zająć się sobą i swoją postawą.

- w którym zwraca się uwagę na dziecko, a nie dziecku. W którym rodzice uczą się, jak być uważnymi i obecnymi opiekunami – zarówno fizycznie, jak i emocjonalnie.

- w którym rozmawia się z życzliwością, rozwiązuje konflikty z szacunkiem i rozwija umiejętności społeczne, które są niezbędne zarówno w sferze zawodowej, jak i osobistej.

- w którym dziecko czuje się bezpiecznie, ma stawiane granice i zasady adekwatne do swojego wieku rozwojowego. W którym jest usłyszane i w którym może popełniać błędy.

- w którym trudne zachowania dziecka są postrzegane jako sygnały do odkrycia, a nie do ukarania.

- w którym zamiast reagować złością, koncentruje się na poszukiwaniu konstruktywnych rozwiązań, które pozwolą dziecku rozwijać umiejętności społeczne i emocjonalne oraz wyrażać swoje emocje w sposób akceptowalny społecznie.

- pełen wspólnoty, wdzięczności, relacji i przynależności, w którym dziecko uczy się wartości współpracy, empatii oraz umiejętności niezbędnych do funkcjonowania w społeczności, aby w przyszłości mogło budować zdrowe relacje.

- w którym wzmacnia się poczucie wartości u dzieci, które są akceptowane i doceniane, aby w przyszłości stały się pewne siebie, miały wewnętrzną motywację do działania i satysfakcję z życia.

- w którym nie umniejsza się potrzebom rodzica i nie bagatelizuje się jego uczuć. W którym rodzic rozumie znaczenie swojego odpoczynku, realizacji siebie, relacji z innymi, jako czynników wpływających na jego samopoczucie, zdolność do samoregulacji i w konsekwencji na bycie wzorem dla dziecka.

Warto mieć na uwadze, że wiele naszych przekonań i nawyków nie jest w pełni świadomych. Dlatego zachęcam do introspekcji i pracy rodzica nad sobą, co pozwoli lepiej wypełniać rolę rodzica, zrozumieć swoje bariery w komunikacji i uniknąć powielania błędów wychowawczych, które mogą wynikać z naszych doświadczeń z dzieciństwa. To wszystko jest kluczowe dla zbudowania dla dziecka atmosfery miłości, akceptacji i bezpieczeństwa.

Jestem przekonana, że właśnie taka droga – droga świadomego podejścia do samorozwoju i samoregulacji rodzica, jest właściwa do stworzenia z dzieckiem bezpiecznej więzi i rodziny, w której dziecko będzie czuło się kochane i w której wykształci ono wszystkie niezbędne do funkcjonowania w dorosłym życiu umiejętności społeczne i emocjonalne.